Segurako 35 titiriteroak eta buru-eskaintzaren komedianteak
“Gureak gugaz”etik gure presoen eta euren senideen gaurko egoera ez ahazteko eta kontuan eukitzeko gure eritziaemon gura dogu. Ez da gure intenzioa nahastea edo mezu anbiguoak bidaltzea, apurketa dauela edo ez gaudela batera erakustea bez. Orain, inoz baino gehiago, batera egon behar gara borrokan eta gure askatasunaren ilusioak Euskal Herriarentzat gauzatuak ikusi behar doguz. Gure presoak kanpoan ikustea eta gure senitartekoak euren herrietan eta etxeetan segur egotea da gura doguna.
Batzutan, errealitatea zentzugabe eta eztabaidaezina izaten da. Berriz, kartzelara ez joateko, Ezker Abertzalearen arduradunek “bere burua eskaintzen dabe” jendeaurrean. Arduradun politikoak, abokatuak, kazetariak, EPPKan kohesiora deitu eta arau latzak jartzen dabezan pertsonek. Behin eta berriro presoei, presondegiko gaietan, indarreko legea erabiltzeko posibilitatea debekatu deutseen burujabeek.
Harrigarria da “ABIAN” izeneko prozesu berri baten hasierren albistea emonta gutxira, fiskaltza, AVT eta ‘Dignidad y justicia’elkarteagaz akordio bat lortzea gogoeta horren lehenengo ondorioa izatea. Ez doguz ulertzen kartzelatik kanpo geratzeko “Segurako 35 titiriteroek” egindako alegazioak, ezta euren estrategia bez. Euren burua eskaintzen dabenak gureak dira eta eurak dira kartzeletan dauzenak.
Gainera, EKIN auzian epaitutakoa beste 14 komedianteek leporatu eta espetxeratu gura zituen hareekaz adostu dabe. Hau beste damugarri kasu bat da: borrokan lagun horiek (hori izateaz harro harro dabiltza) haien burua merke saldu egin dabe eta presogaz elkartasuna izan ordez, bakarrik utzi dituzte. Eta zer esan daike “gure” Sortuko ordezkariaz, Asier, estatu zanpatzailegaz ituna egin dauena? Horrela espetxea saihesten dau, baina hor bertan urte askotan zehar hainbeste lagunak borrokatzen ari dira.
Harrigarriak dira be bai Rufi Etxebarriak egindako azalpenak. Momentu horretan, aurretik inork ezer jakinbarik; batzutanesandakoakaz ados egon arren, ezin dira onartu erabilitako formak.
Eurak ETAkideak zirela baieztatu eban barrura ez sartzeko (kartzelara), baina arazoa konpontzako barruan egon behar da, gure idealei eta gure aldarrikapen historikoei leialtasun eredu emanez. Seguru asko euren erabakiak arinagoak eta sendoagoak izango ziran. Barrutik ikusten da beste bide batzuk dauzela ez olgetako beste persona batzuen askatasun eta biziaz.
Berriro gure preso eta senitartekoen egoera luzatzeak nekatzen gaitu. Eta gainera inork ez dau hartzen ardura eta ez dau uzten bakoitzak bere erabakirik komenigarriena har daitela. Eredutzat hartu ahal da orain dela gutxi, ordezkatzen gaituen pertsonak, zelan hartu daben bide juridikoa behin betiko askatasuna lortzeko.
Halaere, persona honek ez daukie lotsarik esateko hau eredu bat izan leikelaEPPKrentzat, ausardiaz jokatzeko gonbidapen bat.
Zaila da erantzun bategaz bakarrik errealitatea azaltzea baina, dudabarik, erantzun batzuk bilatu behar dira batzuen norberekerian. Argi dagoena da etxetik urrun dauzenak beti izan dira, dira eta izango dira gureak eta behar bada, beti egongo gara eurekaz sufritzen, nola edo hala.
Ez doguz eskatzen “vías de Nanclares”, gura doguna da gureak lehen baino lehen etxera bueltatzea eta horretarako behar dabezan mekanismoak erabiltzea. Preso bakoitzak erabaki daikelanoz eta zer egingo dauan, bakoitzak euren erabakien jabea izan eta bere izen propioan berba egin daian. Ezin dira idatzi edozein dokumentoetan euren eskaerak.
Ezin da itxaron ia nor aginduko dauen Madrilen. Hori bardin izango da orain eta gero. Eskatzen dogun konponketa ez da etorriko ez Madriletik, ez Parisetik, ez Eusko Jaularitzetik, ez EAJetik. Nahikoa da!
Ziklo berri honetan erabakitzen diran aukera guztiak errespetatu behar dira, banakakoak ere. GUREAK GUGAZetikbukaeraino borrokatuko dogu gureak etxera itzuli daitezan.
Batzutan, errealitatea zentzugabe eta eztabaidaezina izaten da. Berriz, kartzelara ez joateko, Ezker Abertzalearen arduradunek “bere burua eskaintzen dabe” jendeaurrean. Arduradun politikoak, abokatuak, kazetariak, EPPKan kohesiora deitu eta arau latzak jartzen dabezan pertsonek. Behin eta berriro presoei, presondegiko gaietan, indarreko legea erabiltzeko posibilitatea debekatu deutseen burujabeek.
Harrigarria da “ABIAN” izeneko prozesu berri baten hasierren albistea emonta gutxira, fiskaltza, AVT eta ‘Dignidad y justicia’elkarteagaz akordio bat lortzea gogoeta horren lehenengo ondorioa izatea. Ez doguz ulertzen kartzelatik kanpo geratzeko “Segurako 35 titiriteroek” egindako alegazioak, ezta euren estrategia bez. Euren burua eskaintzen dabenak gureak dira eta eurak dira kartzeletan dauzenak.
Gainera, EKIN auzian epaitutakoa beste 14 komedianteek leporatu eta espetxeratu gura zituen hareekaz adostu dabe. Hau beste damugarri kasu bat da: borrokan lagun horiek (hori izateaz harro harro dabiltza) haien burua merke saldu egin dabe eta presogaz elkartasuna izan ordez, bakarrik utzi dituzte. Eta zer esan daike “gure” Sortuko ordezkariaz, Asier, estatu zanpatzailegaz ituna egin dauena? Horrela espetxea saihesten dau, baina hor bertan urte askotan zehar hainbeste lagunak borrokatzen ari dira.
Harrigarriak dira be bai Rufi Etxebarriak egindako azalpenak. Momentu horretan, aurretik inork ezer jakinbarik; batzutanesandakoakaz ados egon arren, ezin dira onartu erabilitako formak.
Eurak ETAkideak zirela baieztatu eban barrura ez sartzeko (kartzelara), baina arazoa konpontzako barruan egon behar da, gure idealei eta gure aldarrikapen historikoei leialtasun eredu emanez. Seguru asko euren erabakiak arinagoak eta sendoagoak izango ziran. Barrutik ikusten da beste bide batzuk dauzela ez olgetako beste persona batzuen askatasun eta biziaz.
Berriro gure preso eta senitartekoen egoera luzatzeak nekatzen gaitu. Eta gainera inork ez dau hartzen ardura eta ez dau uzten bakoitzak bere erabakirik komenigarriena har daitela. Eredutzat hartu ahal da orain dela gutxi, ordezkatzen gaituen pertsonak, zelan hartu daben bide juridikoa behin betiko askatasuna lortzeko.
Halaere, persona honek ez daukie lotsarik esateko hau eredu bat izan leikelaEPPKrentzat, ausardiaz jokatzeko gonbidapen bat.
Zaila da erantzun bategaz bakarrik errealitatea azaltzea baina, dudabarik, erantzun batzuk bilatu behar dira batzuen norberekerian. Argi dagoena da etxetik urrun dauzenak beti izan dira, dira eta izango dira gureak eta behar bada, beti egongo gara eurekaz sufritzen, nola edo hala.
Ez doguz eskatzen “vías de Nanclares”, gura doguna da gureak lehen baino lehen etxera bueltatzea eta horretarako behar dabezan mekanismoak erabiltzea. Preso bakoitzak erabaki daikelanoz eta zer egingo dauan, bakoitzak euren erabakien jabea izan eta bere izen propioan berba egin daian. Ezin dira idatzi edozein dokumentoetan euren eskaerak.
Ezin da itxaron ia nor aginduko dauen Madrilen. Hori bardin izango da orain eta gero. Eskatzen dogun konponketa ez da etorriko ez Madriletik, ez Parisetik, ez Eusko Jaularitzetik, ez EAJetik. Nahikoa da!
Ziklo berri honetan erabakitzen diran aukera guztiak errespetatu behar dira, banakakoak ere. GUREAK GUGAZetikbukaeraino borrokatuko dogu gureak etxera itzuli daitezan.